‘Wat een geluk dat ZorgAccent écht in mogelijkheden denkt!’

Ze zitten klaar, Leendert (82 jaar) weliswaar in scootmobiel en Riet (85 jaar) met ondersteuning in een rolstoel, maar echtpaar Smaal doet graag hun verhaal. Over wat hen overkomen is en hoe er een oplossing gevonden werd binnen ZorgAccent. ‘Ik lijd al jaren aan de ziekte van Parkinson’, vertelt Leendert. ‘Anderhalf jaar geleden ben ik daarom verhuisd naar het verpleeghuis. Eerst in Wierden, dicht bij ons huisje aan De Klomphof, maar op mijn verzoek naar afdeling De Boshoeve in Krönnenzommer, de woonzorglocatie van ZorgAccent in Hellendoorn.  Daar kende ik het al vanuit mijn revalidatieperiode. Ik vind het een prachtige locatie waar ik goede zorg ontvang en waar mijn vrouw mij om de dag kon bezoeken. Toen zij vorig jaar zomer een herseninfarct kreeg, werd alles anders. Ook zij kon niet langer zelfstandig blijven wonen en na revalidatie kwam er een plekje voor haar vrij in De Parallel in Nijverdal. Een regelrecht schrikbeeld voor ons, want dat betekende namelijk dat we elkaar niet of nauwelijks meer zouden zien. Maar met creativiteit en inzet kregen de medewerkers het voor elkaar om, met enige aanpassing van een kamertje, toch een plek voor Riet vrij te maken in De Uitkijk, een afdeling die grenst aan De Boshoeve waar ik woon.’

Bij elkaar blijven
Riet Smaal pinkt een traantje weg. ‘Sorry, ik ben snel emotioneel’, verontschuldigt ze zich met zachte stem. ‘Maar we zijn dan ook zo blij met deze oplossing die ‘de zusters’ voor ons gevonden hebben. ‘Annegreet Broekman, woongroepbegeleider legt troostend een hand op haar arm. ‘Als samenwerkende collega’s zagen we ook wel, hoe graag jullie bij elkaar in de buurt wilden blijven. Maar omdat u klaar was met revalidatie, hadden we u eigenlijk moeten overplaatsen naar een somatische afdeling. Er was geen kamer vrij in de buurt van de afdeling van uw man. Het motto van ZorgAccent luidt: ‘denken in mogelijkheden’. Dus dat is wat we gedaan hebben. Het kamertje dat we geschikt gemaakt hebben, had eigenlijk een andere functie. Maar mevrouw vond het geen probleem zich een beetje te schikken. Ook de betrokken medewerkers van de afdeling vonden het aanpassen van de kamer op de Uitkijk verantwoord. Dus hebben we een verzoek neergelegd bij Ina Kerkdijk, directeur Woonzorg. Nog dezelfde middag reageerde zij heel positief op ons plan. ‘Gewoon doen!’, was haar antwoord. ‘Als jullie akkoord gaan, en het echtpaar en andere familieleden zijn hier blij mee, maak het dan vooral mogelijk’, voegde ze eraan toe.

Dankbaar dat dit kon
Annegreet Broekman geeft ook Johanna, de dochter van echtpaar Smaal, een compliment. ‘Zij komt hier elke middag en neemt ons veel zorg uit handen. Ook voor Johanna zou het ondoenlijk zijn als beide ouders zo ver uit elkaar woonden.’ Johanna wuift de pluim weg. ‘Voor mij is het persoonlijke geluk van mijn ouders het allerbelangrijkst. In januari 2020 waren ze zestig jaar getrouwd, iets dat we klein gevierd hebben. Ik ben dankbaar dat dit kon.’ Ondanks zijn matige gezondheid, is Leendert altijd in voor een geintje. ‘Ik vind het allerbelangrijkst dat we op onze leeftijd onder een dak mogen blijven. Bovendien kan ik niemand anders vinden die een potje rummykub speelt met mij!’, grapt hij. Ook Riet lacht. ‘Ze is blij met de zekerheid dat ze hier mag blijven tot aan haar dood. Dat is een grote geruststelling voor haar’, vertelt Johanna. ‘Ook al kan ze weinig prikkels hebben, en is drukte haar al snel te veel, toch is ze blij dat ze haar vier kinderen, zeven kleinkinderen en acht achterkleinkinderen bij toerbeurt kan ontvangen. Riet: ‘Ook al is mijn gezondheid broos, maar dat we samen zijn en fijne momenten hebben, daar blijf ik voor vechten, elke dag.’