Nieuwbouw van De Hofkamp is in volle gang. Toekomstige bewoners bereiden zich al vast voor

Als oud bewoner van De Hofkamp, woont Rieks Davenschot tijdelijk in De Hagenborgh Aan Het Kolkje in Almelo. Ik heb het hier ook goed  naar m’n zin hoor, maar stiekem verlang ik al wel weer een beetje naar De Hofkamp die in aanbouw is. Op de vraag wat er zéker mee moet in de verhuisdoos, antwoordt hij spontaan: ‘De televisie. Ik kijk graag voetbal. Liefst hier op m’n kamer. Dan ga ik lekker dichtbij en middenvoor de beeldbuis zitten. Dan kan ik het allemaal goed volgen en leidt niemand me af. Is het een mooie wedstrijd, dan blijf ik erbij. Zo niet, dan ga ik na de eerste helft de koffer in. Jahaaa!’ lacht Rieks. Als je zo oud bent als ik, word je weer als een baby: tussen de middag een slaapje doen en ’s avonds om half tien naar bed.’

Verkering in oorlogstijd
Kwiek en atletisch springt de bijna 100-jarige uit z’n stoel: ‘Wacht, ik zal je wat moois laten zien. Hij pakt een map met paginagrote foto’s van activiteiten in en om De Hofkamp. Dit heeft een kleindochter voor me gemaakt.’ Maar Rieks vertelt ook graag over nog veel langer vervlogen tijden.  Over het moment waarop hij Henny, zijn grote liefde, voor het eerst ontmoette. ‘Het was oorlog en ik was militair. Zo stond ik voor een winkel en leunde daar wat tegen de vensterbank. Henny was wel onder de indruk, denk ik. We waren allebei 23 jaar en raakten op slag verliefd. Na een paar jaar verkering wilden we eigenlijk wel graag trouwen. Maar er was geen woning te krijgen. Ik werkte in Duitsland en had een hospita in Denekamp. Daar hebben we nog een tijdje samengewoond. Uiteraard wel ieder op een eigen kamer!’, lacht Rieks. Aan het eind van de oorlog werd ik opgepakt door de Duitsers die me als krijgsgevangene afvoerden. Zij hadden toen nog niet gehoord dat er voor de vrede getekend was! Maar liefst acht weken zat ik, met nog 2500 Nederlandse militairen, in Luckenwalde. Van de honger, kauwden we op grassprietjes.’ Rieks kan er nu om lachen. Maar het was een bittere tijd.’

De tortelduifjes
Terugkomend op de verhuisdoos, wil Rieks Davenschot toch liever eerst nog iets anders meenemen. ‘De foto van mijn lieve vrouw Henny en mij. We zijn bijna 66 jaar getrouwd geweest. Helaas is ze overleden op 28 februari 2011. In Het Meulenbelt in Vroomshoop, waar ze de laatste jaren verpleegd werd, noemden ze ons ‘de tortelduifjes’. Dat kwam omdat we altijd zo gek waren met elkaar. Ik ging elke dag naar haar toe. De zusters zeiden dat Henny helemaal opfleurde als ze hoorde dat ik eraan kwam. We zaten steevast op dezelfde plaats en ik legde altijd m’n arm om haar heen. Dat vond ze fijn… en ik ook!’