Werken in de ondersteuning (Accentueel 2020)

Op sommige afdelingen binnen ZorgAccent nam de vraag naar medewerkers toe tijdens de coronacrisis, terwijl andere werkzaamheden niet meer door konden gaan. Verschillende medewerkers uit de ondersteuning meldden zich aan om elders binnen ZorgAccent te worden ingezet. Hoe zijn hun ervaringen op de nieuwe werkvloer?

Eén van de medewerkers is Liesbeth Löwik van vakgroep bewegen waar het werk vrijwel helemaal stilviel. Dus meldde zij zich aan bij het Flexbureau (het interne ‘uitzendbureau’ van ZorgAccent) binnen ZorgAccent. Daar was haar aanbod om elders ingezet te worden, zeer welkom. ‘Sinds half maart ben ik gastvrouw bij woonzorglocatie De Hoge Es in Nijverdal. Dit doe ik samen met cliëntadviseurs Gerry Fransen en Ellis de Graaf en met Reina de Lange van ZorgAccent PLUS, die ook allemaal tijdelijk hun eigen werk hiervoor opgaven. ‘We wisselen elkaar af en zorgen dat er zeven dagen per week van half negen tot vijf een gastvrouw aanwezig is. Voor medewerkers, bewoners en familie is het fijn dat ze ons al kennen, nu we de enige schakel vormen tussen hen. We nemen bloemen, kaartjes en cadeautjes aan, maar ook medicijnen. We organiseren balkonscènes en begeleiden kleine optredens in de tuin waarvan bewoners genieten. Eigenlijk van alles om het leed te verzachten.’   

Iedereen leeft mee
‘Het is hartverwarmend om te zien wat mensen allemaal doen. Een ondernemer die spontaan krentenbrood kwam brengen voor ons allemaal, buurtbewoners die bloemboeketjes uit eigen tuin bezorgden. Een mevrouw die hartjes haakte voor alle medewerkers, kinderen die samen zingen en muziek maken in de tuin. Ons werk geeft voldoening, maar is ook ontroerend en emotioneel hoor’, bekent Ellis. ‘Vooral voor bewoners die niet zo goed begrijpen wat er nou precies aan de hand is. Waarom familie niet meer bij hen binnen mag komen.’ De collega’s zijn het erover eens. ‘Onze inzet als gastvrouw is hier zeer nuttig en welkom, maar… tegelijk verlangen we ook terug naar onze eigen plek en ons werk van vóór corona.’   

Tijdelijke afdeling voor PBM’s
Gerrit Fikkert is applicatiemedewerker en houdt zich normaal gesproken bezig met technisch beheer van het informatiesysteem van ZorgAccent. Totdat hem gevraagd werd om te helpen bij de opzet van een tijdelijke afdeling voor persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM’s). ‘Begin maart dachten we dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen. Maar dat veranderde snel. Want naast inkoop van blauwe beschermingspakken, mondkapjes, handschoenen en desinfectiemiddelen, moesten we ook de aanvoer van sommige leveranciers begeleiden. Zo mocht Douwe Egberts de gebouwen niet meer in om de koffieautomaten bij te vullen bijvoorbeeld. In korte tijd kwam er van alles bij’.

Gerrit voelde zich met zijn inventiviteit en organisatietalent als een vis in het water. ‘Met nog twee collega’s, nemen we hier goederen in ontvangst en zorgen we dat deze bij de juiste locaties op de goede afdeling terechtkomen.’ Enthousiast wordt Gerrit ook als hij vertelt over zijn vindingrijkheid op het gebied van inkoop.

‘Ik denk graag mee over inkopen bij sectoren waar mogelijk overschot is aan beschermingsmiddelen en bij bedrijven die mondiaal goede contacten hebben met producenten van PBM’s. We hebben nooit een dreigend tekort gehad, sterker nog, we konden ook andere zorginstellingen helpen door gezamenlijk in te kopen.’

Boeiende verhalen
Dorien Kerkhof, adviseur opleidingen, meldde zich aan bij het Flexbureau. ‘Mijn eigen werk ging nog wel door, maar… kon best even wachten. Met een zorgopleiding als achtergrond, voelde ik dat mijn inzet elders in de organisatie harder nodig was.’ En zo droeg ik, na vele jaren, weer m’n witte uniform.

Ook bij woonzorglocatie De Koppel konden dagactiviteiten van de een op de andere dag niet meer doorgaan. En vrijwilligers mochten aanvankelijk nergens meer helpen. Ik zag mensen vereenzamen en verstillen. Daar was hulp nodig. Zo combineerde ik desinfectie en huishoudelijke taken met het maken van een praatje, het doen van een spelletje en een wandeling door de tuin.’ Dorien lacht als ze zegt: ‘Ik heb nog nooit zoveel gewandeld in zo’n korte tijd.

Bewoners vertelden boeiende verhalen over vervlogen tijden en ja, soms kwamen er ook tranen. Een mengeling van gemis en van geluk, door het buitenzijn na zoveel weken binnen zitten.’ Inmiddels heeft Dorien haar eigen werk weer opgepakt.