‘Dankzij wijkverpleging kom ik uitgerust en op tijd op m’n werk’ (Accentueel 2019)

Als Hugo de Jonge, vice-premier en minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS), een werkbezoek brengt aan de gemeente Rijssen-Holten, neemt hij ook een kijkje in de sociale werkplaats De Sterkerij.  Hij spreekt dan o.a. met Henk Lankamp die spontaan vertelt dat hij dankzij de kwaliteit van het team wijkverpleging van ZorgAccent uitgerust en op tijd op zijn werk komt.

Tijd om Henk eens te vragen naar zijn ervaringen met ‘zijn’ verpleegkundigen die hem al 20 jaar ondersteunen. Henk (45) ontvangt ons met een vrolijke lach op zijn gezicht in de ruime gelijkvloerse woning waar hij woont met zijn vrouw Margriet. Een lach die gedurende het hele interview niet van zijn gezicht verdwijnt en symbool staat voor zijn positieve manier van leven. Een leven dat in het teken staat van veel tegenslagen; ziekenhuisopnames afgewisseld met revalidatie. En van telkens weer een stukje inleveren.

Cyste als mannenvuist
De eerste operatie die Henk ondergaat is op zijn 13e als artsen een cyste ter grootte van een mannenvuist in zijn hoofd ontdekken. Het blijkt de oorzaak te zijn van het feit dat hij steeds slechter loopt. Na ontslag uit het ziekenhuis gaat hij voor revalidatie naar het Roessingh in Enschede en combineert dit met een opleiding tot administratief medewerker. Hij is 19 jaar als hij het Roessingh verlaat en zijn opleiding afrondt. Henk kan dan weer lopen en fietsen en haalt zijn rijbewijs.

Supergaaf!
In 1995 gaat hij met een Wajong-uitkering aan de slag bij Voortman Staalbouw. Als het bedrijf in 2012 de administratie automatiseert is er geen plek meer voor Henk. Via een coach komt hij dan bij De Sterkerij in Rijssen terecht. Hier werken zo’n 40 mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Vol trots vertelt hij over zijn werkgever: ‘We hebben een fietsenwerkplaats, winkel, en horecaruimte.We verzorgen de catering voor de gemeente Rijssen-Holten en allerlei andere organisaties. Ik verzorg de facturatie.’

Rolstoel
Het noodlot slaat weer toe als hij in 2000 slechter gaat lopen. De oorzaak blijkt een verkorte achillespees te zijn. Na een achillespeesoperatie aan beide benen, moet hij na veel therapie accepteren dat hij nooit meer zal lopen. En hoewel hij dan in een rolstoel belandt, blijft Henk optimistisch. Als ik hem daarop wijs, heeft hij aan een woord genoeg: ‘acceptatie’. ‘Ik moest leren accepteren dat ik moet leven met een beperking. Zonder het te accepteren had ik het denk ik niet zover gebracht als nu. Dat is ook mijn karakter: ik ben altijd positief.’

Zorg thuis; echt top!
Dat is ook het moment dat hij zorg thuis nodig heeft. ‘Mijn vrouw hielp mij altijd bij douchen en in en uit bed gaan. Maar omdat zij MS heeft, werd dat voor haar ook steeds moeilijker.’ Hij schakelt ZorgAccent Wijkverpleging (team Het Leem en Het Schild) in. Louise Arends, wijkziekenverzorgende van het eerste uur: ‘In de loop der tijd heeft Henk steeds meer hulp nodig. Wij komen ’s morgens, ’s avonds en op afroep met twee personen.

Met behulp van een tillift helpen we Henk om uit bed te komen en indien nodig helpen we hem met wassen en aankleden. Het lukt hem nog wel om zijn handen te gebruiken waardoor hij zelf kan eten, drinken en de telefoon en computer bedienen.’

Vragend naar zijn ervaring met de wijkverpleging, vertelt hij enthousiast: ‘Het bevalt mij super super super goed. Echt top! De mensen zijn open en eerlijk. En doordat de teams zelfsturend zijn geworden, is er nog meer persoonlijke aandacht voor mij.’