‘Als het weer nodig is, zijn we d’r klaar voor’ (Accentueel 2020)

‘Papa, nou ga je toch niet dood hé?’ Het was de twaalfjarige Loes die met deze vraag,  écht even binnenkwam bij haar vader Emiel Poffers (43 jaar). Zelf omschrijft hij zich als  een ‘nuchter kalf’, een ervaren verpleegkundige die doet wat hij doen moet, zonder ‘getut’.

‘Toen ik gevraagd werd om, met  nog enkele collega’s van afdeling  De Schöppe, mee te helpen aan de opzet en inrichting van een corona-afdeling, twijfelde ik geen moment. De noodzaak voor zo’n afdeling was er op dat moment en, misschien klinkt het gek, maar ik wilde erbij zijn. Werken aan passende zorg voor coronapatiënten op een veilige en speciaal daarvoor ingerichte locatie.’ Dat gold ook voor Manon Bosch (24 jaar) die als verpleegkundige op de psychogeriatrische afdeling Rhanerhoek werkte. ‘Ik vond het idee om met coronapatiënten te werken spannend en onweerstaanbaar tegelijk. Het gevoel van, dit móet ik doen, maakte dat ook ik geen moment twijfelde. Mijn vriend Justin moedigde me aan, en hij is trots op hoe ik hieraan meegewerkt heb.’

Van niets naar  goedwerkende unit
Begin maart kwamen de verpleegkundigen aan bij afdeling Eschhoek 2 op het terrein van Krönnenzommer in Hellendoorn. Het vrijstaande gebouw aan de bosrand was van binnen volledig ontruimd. ‘Je mag wel zeggen dat het casco werd opgeleverd. Opdracht was om er binnen twee weken een efficiënt en effectief ingerichte afdeling van te maken voor de opvang en verzorging van coronapatiënten. Voor de duidelijkheid, het ging om besmette patiënten die niét opgenomen hoefden te worden in het ziekenhuis. Dus qua inrichting creëerden we zoveel mogelijk een huiselijke setting. We dachten na over aan- en afvoer van verpleeg- en hygiëneartikelen, over voedselvoorziening, over communicatiestromen, zowel intern als extern met familieleden van patiënten… en nog veel meer. Een enorme uitdaging, maar het lukte. Complimenten aan de organisatie,’ benadrukt Emiel en knipt met z’n vingers.

‘We riepen één keer, en het werd meteen geregeld.’ Ook Manon, die inmiddels teruggekeerd is naar haar eigen afdeling, is nog steeds onder de indruk.  ‘Ruim twintig verpleegkundigen, met ieder z’n eigen specialisme, verzameld vanuit de hele organisatie, in no-time de neuzen dezelfde kant uit. We hebben een app-groep aangemaakt met de naam ‘A-team’, en komen straks, als het allemaal achter de rug is, nog een keer bij elkaar voor een borrel en om na te praten.’

Zelf ook besmet
Anders dan Emiel, omschrijft Manon zichzelf als een ‘zacht ei’. ‘En die verschillen zijn nodig’, vindt ze. ‘Juist omdat we echt anders zijn allemaal, werkte het zo goed. We hielpen waar nodig en hielden elkaar in de gaten. Emiel werd zelf ook geïnfecteerd met corona. ‘Mijn vrouw had verschijnselen van buikgriep en toen pas viel het me op dat ik zelf ook wat koortsig aanvoelde. Meteen zijn we als gezin in quarantaine gegaan. Om elk risico uit te sluiten, zijn naaste collega’s getest, maar er waren verder geen besmettingen.

Gelukkig bleef het bij milde klachten en kon ik een paar weken later weer aan het werk.’ 

Machtig leerzaam
Half april werkten 23 verpleegkundigen in de Eschhoek 2. Dit veranderde in de loop van de maand mei, waarin langzaamaan afgeschaald kon worden naar gemiddeld acht verpleegkundigen op de coronalocatie. Manon: ‘Het was een intensieve tijd waarin ik machtig veel geleerd heb. Je ziet veel in zo’n korte tijd. Vijf mensen zijn overleden, maar heel veel mensen knapten gelukkig ook weer op. Gingen terug naar de eigen afdeling of naar huis. Voor sommige ex-corona patiënten werd een plekje gezocht binnen ZorgAccent. Toen op mijn laatste werkdag, drie mensen ontslagen werden en terug mochten naar de eigen afdeling, heb ik me omgedraaid en moest ik huilen. Van alle indrukken, vermoeidheid en opluchting, maar vooral ook van geluk. In de hoop dat we verder kunnen afschalen. Toch weet ik,… mócht het straks nodig zijn, wat niemand hoopt natuurlijk, dan sta ik weer klaar om me met mijn opgedane ervaring in te zetten voor nieuwe coronapatiënten.’