Ine Lenferink 50 jaar in dienst als zorgprofessional bij ZorgAccent

Op 16 augustus is het precies 50 jaar dat Ine Lenferink-Kotte als ziekenverzorgster in dienst trad bij De Koppel in Almelo. Een uitzonderlijke prestatie die haar collega’s en het bestuur van ZorgAccent niet zomaar voorbij laten gaan. Tijdens een feestelijke middag in De Hofkamp waar ze werkt als verzorgende IG, wordt Ine door hen in het zonnetje gezet. ‘Ik heb nooit behoefte gehad om ergens anders te solliciteren. Het was hier altijd fijn. Zorg is mijn passie! Ik haal voldoening uit de waardering van mensen en uit m’n werk. Vorig jaar kon ik al met pensioen. Maar ik had officieel net de eerste steen gelegd voor nieuwbouw van De Hofkamp. Dat deed ik samen met Rieks Davenschot, een honderdjarige bewoner. Ik zat in de ‘inrichtingsommissie’ en wilde graag nog een tijdje doorgaan in de nieuwe Hofkamp. Zelf ervaren of we goede keuzes gemaakt hadden. Dus heb ik Ina Kerkdijk gevraagd of ik de 50 jaar vol mocht maken hier. Dat vond ze goed. Ik ben haar zo dankbaar dat dit kon!’ Wie denkt dat Ine Lenferink binnenkort helemaal stopt met werken heeft het mis. ‘Tot 26 augustus ben ik in 20 uur per week in dienst van ZorgAccent. Daarna ga ik hier verder met het vrijwilligerswerk dat ik nu ook al doe. De oude mensen hier betekenen alles voor me. En ook mijn eigen pedicure- en manicure salon, die ik aan huis heb, blijft natuurlijk gewoon doordraaien.’

Energie voor tien
‘Hoe jong was je dan toen je hier een baan kreeg?’ vragen mensen vaak vol ongeloof, kijkend naar de nog jeugdig ogende Ine Lenferink, als ze vertelt over haar 50-jarige jubileum. ‘Mensen schatten me altijd jonger dan ik ben. Ik denk dat het te maken heeft met mijn opgeruimde karakter. Mijn moeder zei altijd: meisje, zorg dat je er netjes en verzorgd uitziet, dan voel je jezelf meteen een stuk vrolijker. En daar had ze gelijk in. Ik heb er m’n levensmotto van gemaakt. Als ik ’s morgens mensen wakker maak en ze hebben nog niet zo’n zin om te douchen, dan zeg ik: kom op, dat is zo gebeurd. Daarna doe je mooie kleren aan, kam ik je haar en ga ik je lekker optutten. We maken er een prachtige dag van. Nou,… en dan is het meeste leed al geleden’, weet de goedlachse verzorgende. Ze springt op van haar stoel, groet enkele bewoners, zet een paar stoelen recht, stelt een alarmbelletje in op haar telefoon en schenkt koffie bij. ‘Ik heb energie voor tien. Altijd al gehad. M’n man Bennie is muzikant en samen ondernemen we leuke dingen. Een paar weken geleden hebben we acht bewoners opgehaald voor een gezellig onderonsje in de tuin. Bennie pakt dan z’n accordeon erbij en speelt bekende deuntjes waarvan iedereen geniet. Vorige week zijn we, na mijn werk, spontaan op pad geweest met een groepje bewoners naar een aardbeienveld in de buurt. Zo beleven we samen gezellige uurtjes. Kleine moeite maar zo ontzettend leuk en dankbaar om te doen.’

Welzijn van de mensen
Ine herinnert zich nog hoe ze een halve eeuw geleden solliciteerde. “Schoenen netjes gepoetst, witte schort aan. Ik zat op de INAS, wilde graag werken in de zorg, maar wist nog niet precies welke richting ik zou kiezen. Daar kwam ik bij De Koppel snel achter. Ouderenzorg was wat ik het allerliefst deed. Toen ik net begon, las de hoofdzuster ’s morgens voor uit een schriftje wat er allemaal moest gebeuren die dag. Nu heb ik, al voor ik naar Almelo rijd, op de iPad gezien hoe het ervoor staat. Als team beslissen we wie wat gaat doen. Wat een verademing’, lacht Ine. Wat al die jaren hetzelfde bleef is haar streven naar ‘welzijn voor de mensen’. “Een aai over de bol, een vriendelijke lach, dat doet al zo veel goeds. In mijn hoofd spelen altijd ideeën voor activiteiten. Van een bustochtje of een bezoek aan een toneelgroep tot het organiseren van een high tea. Daar kikkert een mens van op. ‘Volgens Ine heeft ze het geluk gehad te mogen werken met geweldige collega’s. ‘Eén daarvan noem ik graag. Ze heet Ina Mensink (63 jaar) en zij werkt hier inmiddels 45 jaar. Dus bijna net zo lang als ik!” Met haar en nog drie collega’s, maakte ze vele stedentrips. ‘Met collega’s op pad gaan, is ook goed voor je werkrelaties. De onderlinge band wordt sterker en problemen lossen zich daarna vanzelf op’, verklaart Ine.

Nich zeur’n
Ine Lenferink-Kotte refereert regelmatig aan haar inmiddels overleden moeder die bijna 100 jaar oud werd. ‘Tot haar 85ste werkte ze volop mee op de boerderij in Fleringen waar ik geboren ben. Daarna, toen m’n moeder dementerend werd, hebben we haar als familie nog 15 jaar verzorgd. ‘An de gang blieven en nich zeur’n’, zei m’n moeder dan. En: ‘Rust roest!’ Ine knikt bevestigend. ‘Dat klopt. Blijf lekker in beweging, dat houd je vitaal en sterk.’ Een bewoner komt voorbij en vraagt wanneer De Schellevissen weer langskomen. Ine lacht: ‘oh dat was zo mooi! Een paar weken geleden hadden we dit beroemde koor uit Almelo gevraagd om te zingen in de tuin op de binnenplaats van De Hofkamp. Wát een succes. Bewoners en medewerkers liepen in polonaise door de gangen en zongen mee vanaf de balkons. Prachtig om te zien al die blije mensen. ‘Ine geniet van het leven, maar is ook een dankbaar mens. ‘Ik ken zelf geen ziekte of ongemak. Nou, hoe rijk ben je dan!? Daar ben ik onze lieve Heer dankbaar voor hoor. Dat we dit allemaal krijgen. ‘Zo anders verging het haar zus die een jaar jonger was, maar al overleed op haar 45ste. ‘Het was Bennie en mij niet gegeven om een eigen gezin te stichten. Maar voor de kinderen van mijn zus hebben we altijd gezorgd. Ze voelen als eigen kinderen voor ons. En nog steeds, ook nu ze op zichzelf wonen.’

Afscheid met een lach en een traan
Haar afscheid kondigt ze aan bij de bewoners met medewerking van de Cliniclowns. ‘Ik ben donateur geworden van de clowns, en dan mag je hen ook af en toe inzetten in de zorg. Met een rooie neus op gaan we de mensen hier vertellen dat ik stop met werken. Ik wil er geen treurig gedoe van maken, maar ik zal best nog wel een paar traantjes moeten wegpinken die dag. Bovendien blijf ik betrokken bij ZorgAccent als vrijwilliger! Binnenkort organiseer ik alweer een bingo met leuke prijsjes. Allemaal kleine prulletjes die weinig geld kosten, maar die voor onschatbaar veel liefde en plezier zorgen bij ‘haar kindjes’, de bewoners van De Hofkamp. Woensdag 25 augustus is het haar laatste, officiële werkdag.