‘Het is hier fijn, maar toch zie ik ook al wel een beetje uit naar m’n nieuwe kamer in De Hofkamp.’

‘Ze zeggen wel eens; die jeugd van tegenwoordig, wat moet dat nog worden. Maar och, om hen maak ik mij geen zorgen. Ik heb mezelf altijd moeten redden, en dat lukt hen ook! Leven anno 2020 heeft ook zo z’n voordelen.’ Rieks Davenschot wijst naar z’n pols. ‘Omdat m’n zicht slecht is, heb ik een sprekend horloge en een sprekende wekker. Er ligt een ringleiding door de kamer zodat ik de televisie goed kan horen en ik heb een ‘puzzelautomaat’… Ja, mooie tijd, met al die nieuwigheid. Dat was vroeger wel anders. Ik heb me gered, maar om nou te zeggen dat het beter was?! Zeker nu ik op hoge leeftijd ben. Hier op mijn tijdelijke adres in De Hagenborgh, is het fijn wonen. Ik word uitstekend verzorgd door die lieve zusters van ZorgAccent. En opzien tegen de verhuizing straks naar de nieuwe Hofkamp? Ach quatsch. Ik zie er naar uit en zorg dat ik er op tijd klaar voor ben. Dan kan ik minstens weer tien jaar verder!’, lacht de vrolijke optimist.

Buschauffeur zonder hoogtevrees
Ook over z’n werkzame leven raakt Rieks Davenschot niet uitgepraat. ‘Ik was ‘spiekerbeul’’, lacht hij. ‘Weet je wat dat is?’ Het antwoord volgt snel als hij vertelt over z’n werk als timmerman. Na vele jaren in de textiel, kwam hij bij een timmerfabriek in Vroomshoop. ‘Later ging ik veel op karwei. Was vaak een week of langer weg van m’n gezin. Ik reed in een busje en haalde collega’s van huis op. Samen werkten we veel in Duitsland, België… waar maar gebouwd moest worden. Omdat ik totaal geen last had van hoogtevrees, lieten ze mij de spanten timmeren en bevestigen.’ Rieks staat op en stapt voorzichtig balancerend, met z’n armen gespreid, voetje voor voetje door de kamer. ‘Zo liep ik op grote hoogte over de woningen. En dat zonder vrees!’

Actief blijven
Op z’n 57^ste werd Rieks afgekeurd omdat hij veel last van z’n schouders had. ‘In die tijd was het heel gewoon dat de dokter kwam met een voorstel. Hij zei tegen mij: Heb je wel wat te doen thuis? En aan mijn vrouw vroeg hij: Zie jij het ook zitten als hij hele dagen bij de deur komt? Toen ze knikte, zette de dokter een krabbel en zo ging ik met vervroegd pensioen.’ Maar wie denkt dat Rieks vanaf dat moment achter de geraniums zat, heeft het mis. ‘Vele jaren lang heb ik op een taxibusje gereden. Om 8.00 uur eerst kinderen naar school brengen in Ommen. Daarna de medewerkers van Soweco vervoeren, en dan weer naar Ommen om de kinderen op te halen en thuis af te leveren.’

Het gemak van nieuwigheid
Dat hij positief in het leven staat, is volgens de heer Davenschot één van de verklaringen voor zijn vitaliteit, ondanks hoge leeftijd. ‘M’n vader is 91 jaar geworden en m’n moeder 87 jaar. Die heb ik allebei al mooi overwonnen!’, lacht hij vrolijk. Rieks Davenschot heeft nog een goede raad: ‘Ga vrolijk door het leven, word niet kwaad,.. daar heb je niks aan. En leef een goed leven zonder al te veel drank. Drink maximaal drie keer per week een borreltje. Dan blijft het tenminste een extraatje en wordt het geen gewoonte.’